Ερευνώντας τη Χημεία στο Πέμπτο Στοιχείο
Δεν υπάρχει τίποτα πιο ωραίο από την έρευνα στην χημεία, είναι ένα ταξίδι για εκείνους που θέλουν να μάθουν τη δημιουργία των χρωμάτων, τα νέα στοιχεία από τη μείξη άλλων παλαιότερων. Και τι δεν ανοίγεται μπροστά μας στην οργανική χημεία με τα άπειρα στοιχεία που μπορούμε να δημιουργήσουμε καθώς και για εκείνα που έχουν ανακαλυφθεί πριν από μερικά χρόνια ότι υπάρχουν στη φύση και πόσα ακόμη υπάρχουν και θα τα ανακαλύψουμε στη πορεία. Μην περιμένετε να γράψω κάτι λογικό σ’ αυτό το βιβλίο γιατί δεν θα μπορέσω, έχω συγκρατηθεί πάρα πολύ, για να πω αυτά τα λίγα, διότι η πραγματικότητα κι εννοούμε γι’ αυτό που βλέπουμε μπροστά μας είναι άλλη, να την πεις ή να μην τη πεις; Να την πεις, αλλά μέχρι πόσο σε παίρνει. Δεν φάνουν χιλιάδες διανοούμενοι για να ανοίξει κανείς αυτό το κεφάλαιο. Δεν φθάνουν όλοι οι σοφοί του κόσμου, θέλει περισσότερη συμμετοχή μιας άλλης παραγωγής που θα στέλνει ψυχές μεγάλης ακτινοβολίας και εμβέλειας για να αλλάξει το κατεστημένο, θέλει δηλαδή και το ίδιο το σύμπαν να συνωμοτήσει με τη χημεία του, για να αλλάξει ο κόσμος μας, να μην έχει τον πολιτισμό μιας λογικής το μεγάλο ψάρι να τρώει το μικρό.
Ερευνώντας τη χημεία, βλέπουμε ότι υπάρχουν παντού ψυχές οι οποίες είναι σε μια τροχιά κύκλου, πάνε κι έρχονται μέσα σε ένα αλισβερίσι από τα κατώτατα μέχρι τα ανώτατα επίπεδα. Έχουν αξία από τη θέση που βρίσκονται και συμπράττουν σε μια συμπαραγωγή της αρμονικής συνύπαρξης των ενεργειακών στοιχειωδών. Τα στοιχειώδη είναι μικρές υπάρξεις που με το πέρασμα χιλιάδων ετών μετεξελίχθηκαν. Αυτή η εξέλιξη είναι η ουράνια συνέχεια ή φθορά; Δεν γνωρίζω, πάντως είναι μια πορεία που έχει κάποια κατάληξη. Όποιος γνωρίζει αυτές τις καταλήξεις μπορεί να επικοινωνεί με τα ουράνια αυτά σώματα ή σωματίδια. Αυτά είναι χημεία, που μπορούν να την παράγουν, μέσα από την μετεξέλιξη. Για πάσης φύσεως αλλαγή, πρέπει και το σύμπαν να συνωμοτεί αλλιώς δεν γίνεται. Αυτή η χημεία, έχει το εξάγωνο μέσα της, τα στοιχεία στις ενώσεις έχουν έξι γωνίες αν τα ενώσουμε, είναι η χημεία της δημιουργίας. Και τώρα αυτό συμβαίνει σε μεγαλύτερο βαθμό από κάθε άλλη φορά μέσα στις χιλιετίες γιατί ο κόσμος δεν είναι δύο η τεσσάρων χιλιάδων ετών αλλά πολύ παραπάνω, ο κόσμος στη δημιουργία , την πολιτιστική, υπάρχει εδώ και χιλιάδες χρόνια. Εμείς σήμερα, μετράμε ξανά από το ένα με τη γέννηση του χριστού γιατί τότε άνοιξαν οι πύλες των ουρανών πριν δύο χιλιάδες χρόνια όπως και πριν πέντε χιλιάδες χρόνια είχαν ανοίξει ξανά. Αν από σήμερα πάμε πέντε χιλιάδες χρόνια πίσω στο παρελθόν, ελάχιστα στοιχεία έχουμε για την ανθρώπινη ιστορία, αν πάμε τρεις χιλιάδες χρόνια πίσω στο παρελθόν, θα βρούμε αδιάσειστα στοιχεία λατρείας θεοτήτων, άνθισης γραμμάτων τεχνών, άνθιση του εμπορίου, αρχιτεκτονική στις πόλεις στους ναούς κ.τ.λ. Αυτά ήταν μια επανάληψη, όπως μια επανάληψη αρχίζουμε πάλι να ξαναζούμε, καθώς ξαναβρισκόμαστε τώρα σε ανοιχτές πύλες μετά από δύο χιλιάδες χρόνια με το σύμπαν να συνωμοτεί ξανά. Βαθειά πίσω στην αρχαιότητα γνώριζαν οι άνθρωποι την υψηλή αλχημεία που αφορά την πεμτουσία, είναι η μηχανική των σωματιδίων εκεί μέσα, όπως υπήρξε και γνώση που δεν γραφόταν, λεγόταν. Και σήμερα υπάρχει αυτή η γνώση έχει διασωθεί απλώς ένα μεγάλο μέρος της χάθηκε γιατί χάθηκαν οι μεγάλοι μύστες που την φύλαγαν τη γνώση, όμως η εξέλιξη ξαναφέρνει ανθρώπους στην επανάληψη και μπορεί να ανακτηθεί αυτή η γνώση καθώς έχει πολλές θεραπευτικές μεθόδους στην ιατρική. Η επανάληψη είναι τα επίπεδα που έρχονται και παρέρχονται και όλα πάλι μετά από αιώνες τα επανακτούμε.
Όπως κατά την αρχαιότητα, ξαναείχαμε υπολογιστές, δεν είναι κάτι καινούργιο, η εφεύρεση αυτή για την ανθρωπότητα. Το θέμα είναι τι έκαναν, με αυτούς και τι αποτελέσματα είχαν κάποτε. Ποιες ήταν οι εφαρμογές, με τι μαθηματικά δούλευαν, τι υπολογιστές ήταν αυτοί. Γιατί αν δούλευαν με τη σκέψη, ή με την αφή, τότε αυτοί οι υπολογιστές, θα έλεγαν ποιοι είμαστε και τι θα να κάνουμε, πόσα θα πετύχουμε στο μέλλον. Σε ποιο διάστημα του χρόνου αυτό το μέλλον ανακόπτεται. Θα μπορούσαν να πουν για το καινούργιο που έρχεται. Οι αρχαίοι, θα μπορούσαν ακόμη να βάζανε στον υπολογιστή μια υπόθεση εξέλιξης και να έλεγε ο υπολογιστής τις ελεύθερες επιλογές τους, να τους έλεγε τι στην πραγματικότητα θα κάνουν όταν διαδραματιστεί η υποτιθέμενη εξέλιξη, πως θα σκεφτούν και όχι ποια είναι η πιθανότητα. Ή μπορεί να τους έλεγε ο υπολογιστής, ότι αυτό το κάτι άλλο σίγουρα θα έλθει, και τότε εμείς οι άνθρωποι θα κάνουμε π.χ αυτό. Ή να έδειχνε τότε ότι το μέλλον του πλανήτη είναι αβέβαιο, εφόσον επήλθε μια μεγάλη καταστροφή ένας κατακλυσμός, να ήξεραν για την καταστροφή. Θέλω να πω ότι μπορεί να έβγαζε σίγουρο αποτέλεσμα. Υπάρχει τρόπος αν η γνώση χαθεί πάλι να κάνει την εμφάνισή της αν όχι εκεί που γεννήθηκε αρχικά ίσως κάπου αλλού.
Η αποκρυπτογράφηση ήταν ένα σύστημα διάσωσης της γνώσης, διότι και η γραπτή γνώση και η προφορική χάνεται στο βάθος του χρόνου. Η γνώση με το σύστημα αυτό ξαναγυρίζει στον άνθρωπο δεν χάνεται. «Η παράδοση ισχυρίζεται ότι η αστρολογία παραδόθηκε στην Αίγυπτο στην Κίνα στην Ινδία και στους πρώτους πολιτισμούς της Νοτίου Αμερικής από ένα προκατακλυσμιαίο πολιτισμό που άνθισε πριν τον καταποντισμό της Ατλαντίδας πριν το 9.000 π.χ. Η γνώση πιθανότατα, μεταδιδόταν προφορικά από τον δάσκαλο στον μαθητή και γίνονταν προσπάθειες να διατηρηθούν οι λεπτομέρειές της κρυφές από το κοινό». (LaViolette, 2006, σελ.317).
Πάντως δεν υπάρχουν αποδείξεις για τα προγράμματα των υπολογιστών του παρελθόντος, δεν υπάρχει βιβλιογραφία για την υπερβατική φυσική, δεν υπάρχουν μελέτες στην αλχημεία, δεν διασώθηκαν γραπτά κείμενα ή πάπυροι γι’ αυτήν την γνώση. Μπορεί στα διάφορα μυστήρια να εντοπίζονται τα βασικά αλχημικά στοιχεία, όπως νερό, χώμα, πέτρα, μύρα και άλλα, όμως η καρδιά των μυστηρίων που έχει την αλχημεία σε πολύ προχωρημένο στάδιο, δεν είναι καταγεγραμμένη πουθενά ούτε σήμερα έχει γίνει αυτό, παρόλο που ξέρουμε ότι όλοι οι άγιοι άνθρωποι που άγγιξαν το θειο, με την μετάνοια, την ταπεινότητα και την άσκηση, είναι ποτισμένοι με την χημεία που τους κάνει να αγιάζουν, που τους κάνει θαυματουργούς, που πάνω από το μνήμα τους ευωδίες αναβλύζουν από χώμα ανάλαφρο. Η πέμπτη ουσία, το πέμπτο στοιχείο, με τα στοιχεία ψυχές είναι το κλειδί της ανθρωπότητας. Όλο το συμπαντικό περίβλημα που συγκρατεί τα πάντα και που ο Αριστοτέλης τον είπε αιθήρ, είναι γεμάτο ψυχές, το ηλεκτρόνιο, είναι ψυχή από ένα άλλο επίπεδο ή διάσταση ή ουρανό, όπως θέλει κανείς το λέει. Όταν ανοίγουν οι ουρανοί, «βρέχει χημεία».
Η χημεία του πέμπτου στοιχείου, της πέμπτης ουσίας, έχει την αφθαρσία. Μας λέει μείνετε για πάνα νέοι, πρόκειται για την χημεία των θαυμάτων, μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό της εντροπίας και της ανυπαρξίας, γίνεται αυτό το θαύμα της φύσης. Ό, τι έχει ακτινοβολία έχει χημεία και η χημεία έχει ουσία. Κι ότι έχει ουσία έχει την ουσία της οντότητας. Το ίδιο είναι και με την κινητήρια δύναμη του σύμπαντος που ξεκινάει από το άπειρο για να φθάσει πάλι σε αυτό, είναι γεμάτο οντότητες. Αυτές πηγαίνουν από το συν στο μείον και τανάπαλιν. Ο χρόνος αυτός των ουσιών βρίσκεται στα σωματίδια, έχει σημασία αν αυτός κινείται πίσω ή μπροστά στο χρόνο, διότι αν πάει πολύ μπροστά κάτι θα φέρει, θα κομίσει, αν πάει πολύ πίσω κάτι θα αφαιρέσει αλλά το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο, η αφθαρσία.
Αυτό σημαίνει ότι αν αφαιρέσει ή αν κομίσει δηλαδή προσθέσει, θα φθάσει στο αμετάβλητο δηλαδή θα παύσει την εντροπία. Η αφθαρσία, το αμετάβλητο, αυτό που δεν δέχεται την εντροπία, δεν έχει ευθεία γραμμή. Έχει μεταβλητές που είτε θα χαθούν σε κλειστό σύστημα, είτε σε ανοιχτό. Ευθεία γραμμή έχει μόνον η εντροπία, ενώ στην αφθαρσία έχουμε μόνο τη γεωμετρία με τις μεγάλες καμπυλώσεις. Αυτή η χημεία είναι «δεμένη» με την Αλχημική μηχανική του σύμπαντος. Για να έχουμε την Αλχημική μηχανική έχουμε πρώτα μια άλλη γεωμετρία σχεδόν ακατανόητη για την απλή ανθρώπινη λογική.
Αυτή η γεωμετρία έχει μεγάλες καμπυλώσεις αν την λάβουμε υπόψη θα αποκτήσουμε μιαν άλλην αντίληψη για τα ουράνια στοιχεία, δεν θα μπορούμε να τα βλέπουμε πλέον ξεχωριστά δυϊστικά αλλά ολιστικά. Αν αυτό δεν το δεχθούμε είναι σαν να μην δεχόμαστε τη γένεση των στοιχείων στο σύμπαν τα οποία αναπτύσσουν μια συγκεκριμένη τιμή στο κέντρο του πυρήνα τους. Θα είμαστε καταδικασμένοι να μείνουμε για πάντα στην επίπεδη γη που όλα μα όλα γεννήθηκαν μετά από μια μεγάλη έκρηξη.
Πόσο σίγουροι μπορούμε να είμαστε γι’ αυτήν την θεωρία; Μπορούμε να είμαστε απόλυτα ή κατά το ήμισυ, αν ο αιθέρας δημιουργεί παρθενογένεση, τότε τι συνέτεινε στην μεγάλη έκρηξη, τι «έσπρωξε» τι έφερε την ώθηση σιγά σιγά στο μεγάλο μπιγκ – μπαγκ στο διάστημα. Ίσως πάλι κάτι υπήρχε από πριν, κάποια αιτία. Προϋπήρχε η αιτία για το αιτιατό…εδώ όμως μπορεί σε κάτι πιο πέρα και από τη σύλληψη της ιδέας του αιθέρα του σύμπαντος να υπάρχει η αυτονομία. Η αυτονομία είναι η αρχή της γέννησης των στοιχείων, μετά έρχεται τη σύνδεση και η εξάρτηση. Η αρχή και κάθε αρχή είναι αυτόνομη. Πίσω από την έκρηξη και πριν από αυτήν υπάρχει η αυτονομία η οποία έχει στα σπλάχνα της ένα κουβάρι συνδέσεων και εξαρτήσεων για άλλους όμως όχι γι’ αυτήν την ίδια. Γι’ αυτό και το σύμπαν είναι ένα θεϊκό θαύμα!! Όποιο δρόμο κι αν πάρουμε για την κατάκτηση του διαστήματος ή την ανακάλυψη του σύμπαντος θα συναντήσουμε το θεό. Είναι σαν την Ακρόπολη που απ’ όποιο σημείο κι αν βρεθείς θα τη δεις μπροστά σου.
Tης Μαρίας Σ. Άνθη
Απόσπασμα από το κεφ 2.5 Από το βιβλίο
«Ως δια μαγείας και κατά γράμμα».
Ηλεκτρονική έκδοση 2013