Page 19 - index

www.botsisauctions.com

“Η νεότης με άφησε αλλά δε με άφησαν ούτε οι πόθοι της,
ούτε τα μάτια της, τα μάτια της δεν έχουν τη καταπληκτική χάρη
των δικών σου ματιών ”

του Παλαμά. Στα περισσότερα την προσφωνεί μόνο εγώ τις ξέρω, και ανατριχιάζω σαν τις συλ-
«Αγαπημένη μας Άρτεμις» και σε αρκετά «Αγαπη- λογιστώ. Δεν είσαι, βέβαια, η πρώτη γυναίκα που
μένη μας dea», δηλαδή θεά. μου πήρε τα μυαλά είσαι η πρώτη γυναίκα που
μου εμπνέει τη πεποίθηση ότι υπάρχει κάποιος
Γράμμα 15 φύλλα ημερολογίου, άλλος κόσμος ανάμεσα σε πολλούς άλλους, που
Σάββατο Βράδι ζουν οι ψυχές οι προορισμένες να μας μαγνητί-

Μεγάλη μου αγάπη, ότι έφυγες. Σκύβω κάτω από ζουν, τόσο ωραίες ψυχές, όσο περισσότερο εδώ σ’
το φως της νεκρώσιμης λάμπας μου και σε πα- αυτό τον κόσμο διψούν για την ομορφιά. Οι ψυ-
ρακαλώ να μου επιτρέψης να σου πω δυό λόγια: χές αυτές μας στέλνουν εδώ τα πλάσματά τους
Τρέμω από τον τρόμο σου. Είχα την Ευτυχία, εις καθώς μας στέλνουν εδώ οι άνθρωποι τις φωτο-
ανταπόδοση του ό,τι αισθάνομαι για σένα, να μου γραφίες τους. Οι εκλεκτές γυναίκες, και γυναίκες
εμπιστευθής κάποια κομμάτια της ζωής σου, που ακόμη που το μάτι του χυδαίου συχνά αδυνατεί
βαθιά χαράχθηκαν μέσα μου. Η νεότης με άφησε να ξεχωρίση τη θεία τους καταγωγή, είναι συχνό-
αλλά δε με άφησαν ούτε οι πόθοι της, ούτε τα μά- τατα όσα πλάσματα αγάπησαν εδώ οι μεγάλοι ποι-
τια της, τα μάτια της δεν έχουν τη καταπληκτική ηταί και απεθανάτισαν, και όσοι, σαν εμένα, με
χάρη των δικών σου ματιών, βλέπουν όμως ακόμη όλη των την τάση […], ζούνε με τη μανία της ποι-
ωραία και ενθουσιάζονται για τα ωραία και προς ήσεως. Είσαι κ’ εσύ ένα από αυτά τα πλάσματα, κι
τούτης έχουν πείρα της ζωής που τη χαρίζουν τα ας μην έχης συνείδηση της θείας σου καταγωγής,
χρόνια, και δεν την έχουν τα νιάτα. Σε γνωρίζω, η ευαισθησία σου και τα παθητικά σου συμβάντα
μπορώ να ειπώ καλά. Και όσο περισσότερο σε γνω- στη ζωή, οι πίκρες σου, οι απογοητεύσεις σου, οι
ρίζω, τόσο περισσότερο σε αγαπώ. Και ήθελα να με αδυναμίες σου σε κάνουν να απορής κάποτε πως
άφινες να σου λέγω ξάστερα, και χωρίς περιφρά- ένας άνθρωπος σε υμνεί με όλη την υψηλή θέρ-
σεις, κάποια πράγματα. Εγώ που με βλέπεις έτσι μη του λυρισμού του, τόσο, ώστε να σου έρχεται ν’
καθηστικό, ήσυχο, ταπεινό και άμαθο της ζωής, αμφιβάλης στην ειλικρίνεια και στη φυσικότητα
δοκίμασα στη ζωή μου κάποιες φουρτούνες, που του αισθήματος του. Είμαι πεπεισμένος ότι και με

19