Page 21 - index

“Περισσότερο αξίζει να πεθάνης για την
ομορφιά παρά να ζης για το ψωμί -Έμερσον”

όλη σου εδώ τη χάρη, είσαι το ωχρόν εδώ κάτου αντίτυπο ενός λα- AVE, DEA
μπρού αρχέτυπου που υπάρχει στον άλλο κόσμο το μυστηριώδη που La mort et la beaute sont
ονειρεύεται η φαντασία μου και μου φαίνεται αληθινότερος από τον deux choses profondes
κόσμο εδώ αυτόν που πραγματικό ονομάζουμε. Και ας μην το κατα- (Ο θάνατος και η ομορφιά, τα δυο βαθιά
λαβαίνεις και ας είσαι δεμένη και με βάσανα και με ασχήμιες του κό- του κόσμου)
σμου αυτού. Εγώ, που με βλέπεις, στη ζωή μου τη πραγματική που εί- Victor Hugo
ναι έξω από τη σκέψη μου και που θα σου φαίνεται αδύνατη και δειλή,
έχω το ρητό μου θρησκευτικό και θα έπρεπε να το χαράξω με γράμ- Ο θάνατος και η ομορφιά,
ματα χρυσά σ’ ένα τοίχο του κελλιού μου, αν τα μάτια των ανθρώπων τα δύο βαθιά του κόσμου
δεν θα το εβεβήλωναν, έχω ρητό μου και σύμβολο πίστεως δύο στί- τόσο ίσκιο, τόσο φως μαζί
χους παρμένους από το μεγάλο αμερικάνο φιλόσοφο, τον Έμερσον, αν σκορπούν
τον έχης ακούσει: είναι οι στίχοι αυτοί: «περισσότερο αξίζει να πεθά- που ο λογισμός μου
νης για την ομορφιά παρά να ζης για το ψωμί» Αλλοίμονό μου! Και σε τα λέει αδέρφια, καρπερά
όλο μου αυτό το θρησκευτικό σύμβολο εξακολουθώ να ζω την άθλια δύο αδέρφια τρομαχτικά,
ζωή, και δεν πεθαίνω, και μόνο κάθε φορά που σε βλέπω, σα να σε βλέ- και με τα ίδια αινίγματα
πω για πρώτη φορά, - τόνε συλλογίζομαι το λόγο του Έμερσον και και με τα ίδια μυστικά.
τον ψιθυρίζω μυστικά σαν προσευχή μου. Λάμπετ’ εσείς, πεθαίνω εγώ,
Και λοιπόν, μεγάλη μου αγάπη, με άφησες σήμερα να τρέμω από το μαύρα μαλλιά, ξανθά, ματιές,
τρόμο που πέρασες. Στη πολύχορδη λύρα της αγάπης μου για σένα φωτιές,
προσθέτω τη χορδή μιας ωρισμένης τρομάρας. Τώρα κάθε φορά που γυναίκες, του καημού του γόη
θα σε προσμένω και δεν θα έρχεσαι, δεν θα στοχάζομαι μόνο: Μην αρ- και χάρες και σαϊτιές,
ρώστησε; Μην πικράθηκε; Μην έπαθε τίποτε; Αλλά θα μου δέρνη το μεσ’ στα μεγάλα κύματα
νου και η σκέψη: μήπως έτρεξε πάλι το κίνδυνο που έτρεξε εχθές; Μου ριχτά μαργαριτάρια,
καρφώθηκε στο νου, αδύνατο να μου βγει. Ξάστερα θα στο πω: Πολ- πουλιά, του μαύρου του δρυμού
λές φορές πάει η στάμνα στη βρύση κτλ. Από όσα μου έκαμες τη χαρά φεγγοβολά βλαστάρια.
και την τιμή στις ευλαβητικές μας κουβεντούλες να μου πης έχω για
σένα σχηματισμένη μια ιδέα. Και οι ευγενικότερες υπάρξεις εδώ κάτω Dea, οι δύο μοίρες μας κοντά
δεν είναι ασύδοτες, υπόκεινται στις πίκρες, στις ασχήμιες, στις παρα- πόσο είν’ η μια στην άλλη!
γνωρίσεις, στις παρεξηγήσεις, στις κακολογίες, στα πάθη, […..] Κανείς τα δυό μας πρόσωπα
α καταλάβη δεν μπορεί,
ε: Ερώτηση: Κύριε Μπότση, πόσο εκτιμάτε η αξία αυτής της συλ- στα μάτια τα δικά σου
λογής και πώς μπορούν οι ενδιαφερόμενοι να την δουν; θεία κ’ η άβυσσο προβάλλει,
Σ.Μ: Η εκτίμηση της συλλογής δεν δημοσιοποιείτε. Οι ενδιαφερόμε- στο βάραθρο το μέσα μου
νοι μπορούν να επικοινωνούν για πληροφορίες με το γραφείο μας και τρέμουν των άστρων οι χοροί,
να έρχονται να βλέπουν τη συλλογή κατόπιν ραντεβού. Η συλλογή θα Γιατί είμαστε των ουρανών,
πουληθεί σε πραγματικά ενδιαφερόμενους με έγγραφες προσφορές ή κυρία μου, γείτονες κ’ οι δύο
θα βγει σε δημοπρασία μας. Αυτό θα εξαρτηθεί από το ενδιαφέρον που Dea, γιατ’ είσαι ωραία εσύ
θα δείξουν οι ελληνικές Συλλογές και οι Συλλέκτες. και νέος γιατί δεν είμ’ εγώ. ε

“Dea, γιατ’ είσαι ωραία εσύ και νέος
γιατί δεν είμ’ εγώ”

21