Page 59 - index

[ Από τη Μαρία Γιαννικουρή (MaLiYa)

αρχιτέκτων/σχεδιάστρια κοσμημάτων,

maliya.fashion@gmail.com] ]

Μια φορά κι έναν καιρό, σε τόπους μακρινούς, αλλά
ίσως και κοντινούς, σε μια ολόλευκη κοιλάδα φανταστική αλλά ίσως και πραγματική, ζούσε ο «Μάστορας
Παππούλης». Ο «Μάστορας Παππούλης» ήταν ένας γλυκός και πράος γέροντας, με άσπρα γένια και μαλλιά,
ντυμένος πάντα με κάτασπρα ρούχα. Είχε μορφή τόσο αγνή και φωτεινή που έμοιαζε σχεδόν με άγγελο. Παρέα
του είχε όλη τη ζωή της κοιλάδας και ζούσε ήσυχα και μακριά από τους ανθρώπους. Πολύ συχνά, όμως, κάποιοι
άνθρωποι τον αναζητούσαν. Κάνοντας άλλοτε μεγάλο ταξίδι κι άλλοτε μικρό, τον έβρισκαν στην κοιλάδα του.
Ήταν αναγκαίο να τον βρουν για να βρουν την ευτυχία τους! Βλέπεις ο «Μάστορας Παππούλης» είχε ένα υπέ-
ροχο χάρισμα… Ο «Μάστορας Παππούλης» μαστόρευε καρδούλες. Ναι, ναι! Καρδούλες! Μαστόρευε όλες τις
καρδούλες, από τις πιο μικρές ως τις πιο μεγάλες. Του τις πήγαιναν όπως και αν ήταν κι εκείνος τις έφτιαχνε.
Τί κι αν είχαν χάσει το χρώμα τους, τί κι αν είχανε σπάσει, τί κι εάν έλειπαν κομματάκια, τί κι αν το τικ τακ δεν
ήτανε σωστό.. Με το ταλέντο και την χάρη του όλες έφευγαν από την κοιλάδα ολοκόκκινες και ζωηρές, να χτυ-
πούν δυνατά και καθαρά όπως έπρεπε. Και οι άνθρωποι ήταν και πάλι ευτυχισμένοι. Και εάν κάτι χρειαζόταν στο
μέλλον μπορούσαν πάντα να επιστρέψουν για μία «μίνι – επισκευή». Ο «Μάστορας Παππούλης» ήταν συνέχεια
εκεί και είχε φροντίσει για όλα!
Ο «Μάστορας Παππούλης» πάντοτε έκανε ότι μπορούσε. Θυμάται τον εαυτό του να «μαστορεύει» καρδούλες
από πολύ-πολύ παλιά. Την ήξερε καλά τη δουλειά του! Αλλά δεν ήταν πάντα το ίδιο εύκολη η κάθε επισκευή. Γι’
αυτό και άλλες καρδούλες τις κρατούσε πολύ και άλλες πιο λίγο. Βέβαια με τον καιρό είχε μάθει πολλά κι έτσι
όσες καρδούλες του πήγαιναν πια, εκείνος τις φρόντιζε και τις είχε έτοιμες να επιστρέψουν στους ανθρώπους
πολύ πιο γρήγορα! Όσο πέρναγαν τα χρόνια η φήμη του «Μάστορα Παππούλη» διαδόθηκε. Όλο και περισσότεροι
άνθρωποι τον επισκέπτονταν με τις «ευαίσθητες καρδούλες» στα χέρια τους, για να ζητήσουν τη βοήθεια του και
τις γνώσεις του και ύστερα να φύγουν ευτυχισμένοι. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι έπρεπε να ξεκινήσουν για
το ταξίδι της «νίκης». Ευτυχώς πλέον δεν ήταν μόνοι τους. Όλοι όσοι είχαν κατά καιρούς επισκεφθεί τον

59