Page 51 - index

μουσικούς – κατά κανόνα τσαμπουνιέρηδες – και όπου βέβαια η συμμετοχή σ’ αυτά είναι εμπειρία ζωής.
Από πλευράς φαγητού, το ζουμί του κρέατος σε ποτηράκι, που δεν συνηθίζεται σε άλλα νησιά, είναι ένα
ποίημα που ανοίγει το πλούσιο τραπέζι – και βέβαια στρώνει το στομάχι για να υποδεχθεί το άφθονο κρασί
που θα καταναλωθεί – καθώς θα ακολουθήσουν το ερίφι γιαχνί, η παραδοσιακή κρεμμυδόπιττα, οι λαχανίδες
με το λαρδί, τα ντολμαδάκια, η κοπανιστή, η λούζα και ο μπακαλιάρος σκορδαλιά. Όταν κάποιοι φίλοι ή γει-
τόνοι στείλουν πεσκέσι στο πανηγύρι κάποιο ερίφι για ενίσχυση, τότε ο νοικοκύρης του πανηγυριού τούς
στέλνει την κεφαλή του ζώου βραστή σε μιά ειδική πιατέλα με τις ευχαριστίες του.
Στις μέρες μας, τα πανηγύρια όλο παν και λιγοστεύουν σε μερικά νησιά του Αιγαίου. Σ’ ορισμένα απ’ αυτά
μετά βίας βαστιούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Αλλού πάλι, προσκαλούν δανεικούς μουσικούς από άλλα
γειτονικά νησιά για να διασκεδάσουν.
Η Μύκονος διαθέτει, όπως προείπαμε, απ’ τα περισσότερα και πιό ζωντανά πανηγύρια των Κυκλάδων. Η
Μύκονος δεν έχει ανάγκη να επιστρατεύσει ξένους μουσικούς. Η Μύκονος έχει τους δικούς της μουσικούς,
τις “ζύ’ες” της (ζυγιές, ζευγάρια). Οι μουσικοί της Μυκόνου, – επί το πλείστον τσαμπουνιέρηδες, και λιγό-
τερο βιολιά, λαγούτα, σαντούρια, ακορντεόν – τρώνε, πίνουν, τραγουδούν και διασκεδάζουν μαζί με τον κό-
σμο του πανηγυριού. Είναι οι ενορχηστρωτές του γλεντιού, είναι αυτοί που με τα καλαμπούρια και τα αστεία
τους θα δημιουργήσουν το κέφι. Και είναι καλοί διασκεδαστές, γιατί διασκεδάζουν πρώτα αυτοί οι ίδιοι, ανά-
μεσα στις παρέες τους, τους γνωστούς και τους φίλους τους.
Οι τσαμπουνιέρηδες (σαμπουνιέρηδες στην Μυκονιάτικη διάλεκτο) με την τόσο εκφραστική και δυναμι-
κή μουσική, με τις βροντώδεις και συγκλονιστικές φωνές, δεν έχουν καμιά ανάγκη από τα τεχνολογικά βοη-
θήματα των μεγαφωνικών εγκαταστάσεων. Οι ήχοι και οι μουσικές δημιουργούνται από φυσικά όργανα και
μοιάζουν σαν να ξεπηδούν από τα έγκατα της γης, από τα βάθη των αιώνων.

51