Page 51 - index

αυτή δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στην καλλιέργεια της γλυκοπατάτας, παρόλο που δεν κατέχει δυναμικό ρόλο στη διατροφή τους.
Η καλλιέργεια της γλυκοπατάτας συνδέεται με διάφορες θρησκευτικές τελετές και πεποιθήσεις, που έχουν συμβολική και τε-
λετουργική χρησιμότητα. Πέρα από τον θρησκευτικό, η παραγωγή γλυκοπατάτας έχει και κοινωνικό χαρακτήρα, διότι μόνο οι
άνδρες έχουν δικαίωμα να την καλλιεργούν, ενώ οι γυναίκες οφείλουν να απομακρύνονται από τα εργαλεία που χρησιμοποιού-
νται για την καλλιέργειά της, διότι θέτουν σε κίνδυνο την ομαλή παραγωγή της. Έτσι, διαπιστώνουμε τον σεξισμό που απαντά
και στη φυλή αυτή, όπως και σε πολλές άλλες, και συνδέεται με την τροφή.
Το φαγητό με την εκδοχή του γεύματος μπορεί να είναι εορταστικό και καθημερινό, επίσημο και ανεπίσημο. Το
πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα επίσημου γεύματος στον αρχαίο ελληνικό κόσμο ήταν αυτά που παραθέτονταν σε θυσίες, δι-
ότι πιστευόταν ότι μοιράζονταν το γεύμα με τους θεούς. Οι θυσίες έφερναν τους ανθρώπους και τους θεούς κοντά, ενώνοντάς
τους μέσα από την πράξη της κατανάλωσης. Εντούτοις, κατά κάποιον τρόπο τα γεύματα των θυσιών ήταν και μη ενοποιητικά,
καθότι κάθε ομάδα λάμβανε διαφορετικά μέρη του σφαγίου. Αυτό το στοιχείο αποδεικνύει τη γενικότερη κοινωνική διάκριση που
συνέβαινε και εκείνη την εποχή. Το φαγητό επομένως, αποτελούσε και παράγοντα κοινωνικών διαχωρισμών. Σε αυτό το κοι-
νωνικό φαινόμενο άπτονται και δύο άλλα πολιτιστικά στοιχεία του αρχαίου ελληνικού κόσμου. Οι Αθηναίες έτρωγαν ξεχωριστά
από τους συζύγους τους, πράγμα που μας παραπέμπει και πάλι στον σεξισμό, που ήδη παρατηρήθηκε και στον πολιτισμό των
Κίμαμ. Αντιθέτως, οι Αθηναίοι έτρωγαν όλοι μαζί στον ἄνδρωνα, η αποκαλούμενη τραπεζαρία των ανδρών, πράγμα που συμβο-
λίζει την ενότητά τους. Η κοινωνική δομή της σπαρτιατικής κοινωνίας επέβαλε την ενότητα των στρατιωτών, με αποτέλεσμα οι
συστρατιώτες να τρώνε μαζί στα συσσίτια.

51