Page 39 - index

το γενικότερο πνεύμα της νέας θρησκείας, η οποία κατέρριψε τα είδωλα.
Παρά την γενικότερη άποψη ότι το πνεύμα και οι πνευματικοί αγώνες υποκατέστησαν ολοκληρωτικά
τη σωματική άθληση με την επικράτηση του χριστιανισμού και ότι το Βυζάντιο αγνοεί την άθληση του
σώματος, αγώνες δρόμου κατά ηλικία, πάλης, δεξιοτεχνίας (τοξοβολία, λιθαροπέταμα, ακόντιο, κλπ.) αλ-
λά και ιππικοί (ιπποδρομίες, αρματοδρομίες, καρροδρομίες κλπ.), εξακολούθησαν να διεξάγονται κατά τη
διάρκεια του Βυζαντίου και της Τουρκοκρατίας στο πλαίσιο των θρησκευτικών πανηγύρεων προς τιμήν
αγίων και κυρίως της Παναγίας και του αγίου Γεωργίου, του πιό προβεβλημένου και αγαπημένου στους
χριστιανούς αγίου. Έτσι, τα πανηγύρια του αγίου Γεωργίου, νέου, ωραίου, καβαλλάρη και δρακοντοκτό-
νου αγίου συνδέονται με τις πιό πολλές επιβιώσεις αρχαίων προχριστιανικών συνηθειών του απλού λαού
από την συμβολική αναστροφή του μύθου της δρακοντοκτονίας με την οποία συνδέονταν στη μυθολογία
ο Περσέας, ο Ηρακλής, ο Βελλερεφόντης και πρωτίστως ο Απόλλων του ιερού των Δελφών, ο φονεύσας
τον Πύθωνα, δράκοντα της περιοχής που στερούσε από τους περιοίκους το νερό της Κασταλίας Πηγής.
Το «νέο δυνατό κρασί σε παλαιούς ασκούς» και ο χριστιανισμός με τις δυνατότητές του να μετουσιώ-
νει σε πνεύμα στοιχεία αρχέγονα της φύσης
είδε στον δράκοντα το σύμβολο του διαβό-
λου, του κακού πνεύματος. «Πνεύμα Πύ-
θωνος», δηλαδή διαβολικό κατά τις Πράξεις
των Αποστόλων είναι η δυνατότητα των
ανθρώπων να προβλέπουν τα μέλλοντα,
ενώ στις ακολουθίες του Αγίου Δονάτου,
δρακοντοκόνου επίσης και της Παναγίας
του Μεγάλου Σπηλαίου ο δράκων ταυτί-ζε-
ται προς τον δαίμονα και ο φόνος του θεω-
ρείται νίκη κατά του διαβόλου.
Και ενώ ο χριστιανισμός με την θεωρη-

39